Plany w Pozytywnej Dyscyplinie są stosowane w wielu różnych wersjach, wszystko zależy od Twoich potrzeb, ale zawsze jedno jest kluczowe. To ma być plan stworzony RAZEM z dzieckiem. To nie jest plan rodzica na to jak dziecko ma się zachowywać, ale plan dziecka dotyczący tego co robimy po kolei. Plany mogą dotyczyć poranka, planu posiłków, czy kolejności zajęć na wakacjach. Pomagają dzieciom odnaleźć się w chaosie wielu spraw i uczą ich planowania nie tylko obowiązków, ale i przyjemności. Bo mam nadzieję, że na waszych planach znajduje się też czas na spokojną herbatę i na rozmowę z przyjaciółką. Ale wracając do tematu..
Pozytywna Dyscyplina jest oparta na pięciu podstawowych założeniach, które są jakby podstawą i rdzeniem wszystkiego co robimy zarówno w Pozytywnej Dyscyplinie jak i w relacji z dzieckiem. Bez tych założeń PD byłaby tylko zestawem sztuczek, a jest raczej ideą popartą przykładami konkretnych zastosowań.
Zastanówcie się na przykład co dziecko by myślało i jakie podejmowało decyzje o sobie na przyszłość jeśliby to rodzic narzucał swoje rozwiązania? Czy myślałoby że jest ważne i że jego zdanie się liczy? Czy nauczyłby się rozmawiać i uzgadniać wspólne stanowisko, jeśli tylko rodzica się liczy?
A co się zmienia jeśli robimy to razem?
Te wszystkie założenia spełnia WSPÓLNE przygotowywanie planu.
U mnie już zaraz powstaną dwa plany. Jeden będzie dotyczył poranków, a drugi tego co będziemy jedli na śniadanie. Ponieważ te dwa obszary wymagają u mnie pilnego uporządkowania.
Usiądę z moimi dziećmi po obiedzie nad czystą kartką papieru i najpierw przeproszę za dzisiejszy poranek. Wszyscy się miotaliśmy i poganialiśmy, a ja wydawałam dzieciom serię poleceń. One za to zachowywały się jak muchy w smole. Ogólnie nie było miło, uwierzcie mi.
Więc zacznę od przeprosin i powiem, że nie chcę, żeby nasze poranki tak wyglądały. Chcę, żeby było miło i przyjemnie i sprawnie. I poproszę ich o pomoc w skonstruowaniu planu poranka, który mi pomoże nie gderać, a im wiedzieć co jest do zrobienia i o której godzinie.
Moje dzieci są już całkiem duże (6 i 8 lat) i chodzą do szkoły, co jest i łatwiejsze i trudniejsze podczas przygotowywania planów. W każdym razie muszę się nieźle nagimnastykować, żeby ich zmotywować.
Potem spytam moje dzieci, co musi według nich zadziać się rano od wstania z łóżka do wyjścia do szkoły.
Pewnie będą wywracać oczami (8mio latek), ale potem, jak przypomnę im że potrzebuję planu, żeby nie gderać pomogą mi go zapisać.
Kiedyś głównie rysowaliśmy kolejne etapy planu, teraz pewnie będą to piktogramy z nagłówkami. Niektóre dzieci uwielbiają, gdy robi im się zdjęcia podczas wykonywania planowanych czynności i potem takie zdjęcia, wydrukowane lądują na planie. Gdy już stworzycie wszystkie etapy planu (mogą się znaleźć na oddzielnych karteczkach), nastąpi czas na ich ułożenie w pewnej kolejności. Ja zwykle pytam dzieci: “To jaką kolejność ustalamy”? I negocjujemy. Docelowo chcę, żeby moje dzieci wykonywały rano obowiązki domowe i robiły sobie kanapki, ale spokojnie, w tym momencie mamy problem z porannym wstawaniem (co dodatkowo podpowiada wcześniejszą godzinę kładzenia się spać).
Jeśli będziecie rysować/spisywać plan to pozwólcie sobie przy tym na wygłupy. Żarty wprowadzają luźną atmosferę, a wtedy mózg po prostu nam lepiej działa. Zawsze potem możecie powiedzieć: “Ej, nie możemy tego wszystkiego zrobić, co jest absolutnie konieczne rano?”.
Pewnie mi nie uwierzycie, że następnego dnia wszystko będzie świetnie działało i… macie rację..
Następnego dnia możliwe są dwa scenariusze. Dzieci tak się zaangażują, że rzeczywiście będzie prawie idealnie (tak się czasem zdarza w życiu mamy) albo zauważymy tylko małą poprawę.
Praktyczną ściągawkę z tworzenia planu dnia znajdziecie TUTAJ.
Ćwiczymy i doskonalimy. Najprawdopodobniej kolejnego dnia poprawimy nasz plan poranka. Spytam dzieci, co według nich poszło dobrze, a co mogłoby pójść jeszcze lepiej. Naniesiemy poprawki na nasz plan, albo narysujemy go jeszcze raz.
W kolejnych dniach będziemy eksperymentować z różnymi rozwiązaniami. Przyklejać plastelinę do zegarka, żeby zaznaczyć sobie kolejne 15 minutowe przedziały czasu, który został nam do wyjścia.
Na pewno będą momenty, kiedy dzieci będą kwestionować plan, albo po prostu utkną na jakimś etapie. Wtedy najlepiej jest zapytać: “Co jest następnym punktem na Twoim planie?” To zwykle pomaga. Pomocny będzie też przytulas, u mnie działa też przypomnienie, że zostało 15 minut do wyjścia.
No cóż. Jestem furiatką na odwyku i dosyć łatwo się denerwuję. Żeby tego uniknąć muszę skupić się na sobie, a nie na tym co robią dzieci. Wiem, że to jest trudne, ale inaczej znowu mogę zacząć krzyczeć. Po prostu wolę pozwolić im na porażkę niż znowu wpaść w ciągłe gderanie.
Najpierw decyduję co zrobię, jeśli nasze ustalenia nie zadziałają. Ja często decyduję, że wyjdę z domu, i razem ze mną moje dzieci maksymalnie o np.: 7:45. I już 5-7 minut wcześniej zawiadamiam, że uruchamiam procedurę wychodzenia i zapraszam wszystkie dzieci w takim stanie w jakim właśnie są. Trudno, najwyżej nie uczeszemy włosów, albo zapomnimy zeszytu. To wszystko będą doświadczenia, które ze wsparciem dorosłego pomogą dzieciom nauczyć się obowiązkowości (przeczytaj więcej o naturalnych konsekwencjach i wsparciu, którego możemy udzielić, żeby dziecko zrozumiało zależności). Korzystam tu oczywiście z zasady Pozytywnej Dyscypliny, że błędy są cudowną okazją do nauki.
To jest pytanie które często słyszę…
Nie, dzieci zyskują doświadczenia, które przy wsparciu dorosłego pomogą im wyciągnąć odpowiednie wnioski. Ale pamiętajcie, że ludzie uczą się najlepiej w bezpiecznej atmosferze, a nie w stresie.
Ludzie uczą się na doświadczeniach i dzięki wsparciu innych ludzi. Nie dzięki grderaniu i krzyczeniu. Dlatego tak ważne jest późniejsze omawianie poranka: co nam poszło dobrze, a co mogłoby pójść jeszcze lepiej?
Dzięki temu wszystkiemu, kończę dzień bez poczucia winy.. Wiem że nasza rodzina nie jest idealna, ale z każdym dniem może być trochę lepiej, możemy lepiej współpracować ze sobą i uzyskiwać lepsze rezultaty. A przy okazji mieć więcej zabawy i frajdy.
I tego też wam wszystkim życzę. Jakie plany Wy ułożycie?
Jak stworzę nasz plan to umieszczę go tutaj i zapraszam też Was do umieszczania Waszych planów.
Asia
Działamy na terenie całej Polski, chociaż jesteśmy z okolic Warszawy.
4odpowiedz na "Jak przetrwać wyjście do szkoły i nie zwariować? Czyli o planach.."
Wracaj do planu, i po kawałku odpuszczaj odpowiedzialność. Dawaj mu też więcej wyborów i odpowiedzialności w innych obszarach. Powodzenia.
Dzień dobry,
też wprowadziłam plan przed wyjściem z domu. Pierwszy dzień się udało, kolejny też. Trzeciego już nie.
Oczywiście wciąż go stosuję, mam nadzieję że wejdzie w nawyk mimo małych buntów i niepowodzeń. Mój syn (7 lat) jest jednak wyjątkowo uparty i testujący 🙂 Naturalne konsekwencje w postaci spóźnienia na autobus, do szkoły stresu nie robią na nim wrażenia. Nie wiem jak mam go dodatkowo zachęcić do przestrzegania planu i ustalonej porannej rutyny.
Pozdrawiam
Karola
Witam pani Asiui,
Mam pytanko odnośnie wychodzenia z domu, pisze pani, że wychodzi (planuje wyjście), z domu o 7:45.
Mam dwa opytania:
1. O której zaczyna pani budzić dzieci?
2. Na którą dzieci maja do szkoły a pani do pracy?
Będę wdzięczny za odpowiedź.
PS. Myślę, że pisze pani mądre rzeczy, o których większość rodziców zdaje sobie sprawę…
… tylko jak to wszystko wprowadzić w życie. 🙂
pozdrawiam
Piotr
Super plan na plan. 🙂 czekam na relację jak poszla realizacja planu planu. 🙂
Furiatka na odwyku mówisz .. Mam to samo. To znaczy ciężko odwyknąć i żyć z tymi kacami.
Jakieś pomysły jak masz to ślij. Nie zdążę pomyśleć zanim krzykne, więc nie policzę zanim krzykne – Coś innego pls.!